Dit is mijn verhaal over hoe ik het laseren van mijn ogen heb ervaren. Doe er je voordeel mee, maar besef wel dat het voor iedereen een andere ervaring zal zijn! Even wat achtergrond over mijzelf, zodat je weet of je een beetje op mij lijkt qua angsten voor operaties en dergelijke. Ik had al sinds mijn vijftiende lenzen en was dus gewend aan gepiel in mijn ogen. Ik heb nooit droge ogen gehad, of oogontstekingen. Ook heb ik nog nooit iets ergs meegemaakt waardoor ik in het ziekenhuis heb gelegen of een operatie heb ondergaan. De ergste ‘pijn’ heb ik mezelf aangedaan door een tatoeage te laten zetten op mijn negentiende. Ik vind mezelf een redelijke schijtlijster op het gebied van bloed en operaties. Ik sneed een paar maanden terug in m’n vinger (redelijk diep) en viel toen al bijna flauw. Ook word ik redelijk snel duizelig door een lage bloeddruk en als ik ga praten of lezen over een operatie word ik ook al duizelig. Je kan je dus wellicht inbeelden dat ik niet heel erg uitkeek naar de laser operatie, ook al is de ingreep een fluitje van een cent vergeleken met andere dingen. Als je zelf een wat stoerder persoon bent, weet je dat wat ik nu ga vertellen voor jou wellicht wel meevalt!
Waarom laseren
Ik was tot voor kort een tevreden gebruiker van nachtlenzen en vond het een sub-optimale oplossing. ’s Nachts lenzen in, overdag niks en toch goed kunnen zien! Helaas begon eigenlijk al een aantal jaar geleden mijn linkeroog wat moeilijk te doen. Soms moest ik de lens wel 3x opnieuw indoen voor hij goed zat (als in: ik voel hem niet). Dit werd zo erg dat ik soms de hele nacht de lens niet in kon doen, met slechte nachtrust en slecht zicht tot gevolg. Op het laatst weigerde mijn linkeroog alle soorten lenzen, ook daglenzen. De oogarts kon ook niet verklaren waarom, want er was niks mis met mijn oog. Ik bedacht me dat ik geen zin had in een bril voor de rest van mijn leven en gezien mijn jonge leeftijd leek laseren me een goede investering. Plus het gemak van nooit meer gezeik met lenzen en brillen!!
Traject
Zo gezegd zo gedaan, maar niet heus. Medio Pinksteren heb ik mijn bril opgedaan en in juni had ik mijn eerste afspraak bij Bergman Clinic. Ik heb vooral uit gemak voor Bergman gekozen en niet echt op de prijs gelet. Wellicht kan het elders goedkoper, of in het buitenland, maar ik wou niet besparen op mijn ogen. De eerste afspraak was heel snel klaar, de eerste indruk van het hoornvlies en dergelijke was goed. Omdat ik nachtlenzen had moest ik eerst 2 maanden mijn bril op voordat ze de uiteindelijke meting konden doen. Eind juli had ik de laatste afspraak in het traject voor het laseren. Je moet dan een hele rits apparaten af en de oogarts kijkt je ogen ook nog even na. Ik had de luxe dat ik kon kiezen welke soort laserbehandeling ik wou. Soms ligt het kennelijk aan de dikte van je hoornvlies of droge ogen dat je maar 1 soort behandeling kan doen, maar dat had ik gelukkig niet. Ik koos voor Femtolasik (ook wel bekend van het ‘flapje’ wat gesneden wordt en dan opzij gelegd) omdat deze de kortste hersteltijd had. Het was dus wel de kostbaarste behandeling met een prijs van 3099 euro, maar een week vrij nemen van werk kost mij meer geld dan het verschil met de minder dure behandeling (die was naar ik meen 2500 euro en zou een week herstel nodig hebben). Er werd me verteld dat ik me goed moest inlezen en filmpjes kijken ter voorbereiding. Ik zou ook echt aanraden om van te voren even goed in te lezen over het hoe en wat, want heel erg de tijd nemen voor je is er niet bij. De ooglaser business is een lopende band business, ik kan het echt niet anders zeggen. De mensen zijn aardig, maar kordaat. Als je vragen hebt, moet je ze echt even van te voren opschrijven, want voor je het weet is je kans verkeken. Ik was zelf vooral benieuwd of ik gewoon weer snel met mijn computer mocht werken (ik werk in de ICT) en of ik 3 weken erna weer in de zee mocht zwemmen (dat mag). Je moet bij Femtolasik wel donders goed uitkijken dat er NIETS in je oog komt de eerste weken tot maanden na de operatie, dus doe je aan bepaalde sporten moet je wellicht een pauze nemen of de andere behandeling overwegen. Ik wil eigenlijk binnenkort gaan surfen, maar overweeg het niet te doen vanwege het risico. Je zal net zien dat ik een surfplank in m’n oog krijg, en dan ben je best ver van huis denk ik zo.
Operatiedag
Na een maand was het dan zo ver. Vier dagen van tevoren moet je al gaan druppelen. Ik begon langzaam behoorlijk in mijn broek te schijten en had gekke dromen over de operatie. Ik was op dinsdag 13:15 19-08 aan de beurt bij de kliniek in Utrecht en de ochtend duurde LANG. Ik kwam keurig op tijd en er was 30 minuten uitloop. Zit je daar jezelf op te vreten in de wachtkamer. Eerst doen ze nogmaals een meting bij je ogen om te zien of alles nog snor is. Dat was het en ik kon mee naar boven, alwaar de operatie plaats zou hebben. In een kleine wachtkamer zaten mensen met zonnebrillen en hun begeleiders….”Zo zit ik er straks ook bij”, dacht ik. Het voelde nog als een volgend leven op dat moment. Het is echt een totaal bizar gevoel als je weet dat er iets heel raars met je ogen gaat gebeuren maar je weet nog niet exact wat….Had ik het exact geweten had ik waarschijnlijk nog harder in mijn broek gescheten. Want leuk vond ik het niet!!
De behandeling viel mij persoonlijk tegen, maar daar moet je dus wel mijn algemene schijterigheid bij in acht nemen. Ik werd door een verpleegster meegenomen en kreeg de operatie kleding aan. Daarna kwam ik in een ruimte met ligstoelen om de verdovingsdruppels te krijgen. En dan begint het. Je komt in de eerste ruimte en gaat liggen. Er kwam een eng apparaat over me heen wat het sneetje zou maken voor het flapje. Er wordt een soort ring op je oog geplaatst die heel hard drukt en waardoor je niet kan knipperen. Dit voel je wel goed, ondanks de druppels. Alleen pijn is uitgeschakeld. Het bizarre is dat als 1 oog gedaan is, je even blind bent. Ik vond het ook moeilijk om in het midden van de lampjes te kijken. De oogarts vertelde hoe lang het nog zou duren en telde af naar 0; dat was wel fijn. Ondanks de druk op het oog vond ik deze stap nog wel meevallen. Ik kreeg een schouderklopje en schuifelde aan de hand van de verpleegster naar de volgende kamer. Hier staat het laser apparaat en weer mag je gaan liggen. “Hier ben je ongeveer een kwartiertje”. Pff….dat klonk als een eeuwigheid. Je ogen worden schoongemaakt met jodium en je krijgt een lapje over je gezicht heen wat alleen 1 oog per keer vrijlaat. Hier komen de klemmetjes om de hoek kijken….die zorgen ervoor dat je niet kan knipperen. Bij het rechteroog ging dit nog wel, maar mijn linkeroog vond dit echt niet leuk. Nu kwam het gedeelte waar ik echt het meest moeite mee had. Ze moeten natuurlijk dat flapje aan de kant leggen zodat de laser zijn werk kan doen. Je ziet dan daadwerkelijk de oogarts met spateltjes over je oog heen en weer gaan en je gezichtsveld golft als het ware. Mijn hersenen hadden zoiets van ‘what the fuck is going on’ en ik werd nogal duizelig en misselijk. Ik zei niets, want flauwvallen leek nog te ver weg en ik wilde gewoon dat het voorbij zou zijn. Het laseren zelf stelt echt geen hol voor. 8 seconden per oog!! Gek geluidje, maar ik rook niks. Van tevoren werd me verteld dat je een brandlucht kon ruiken, je eigen ogen ruiken, leek me vrij bizar…maar het gebeurde niet. Het flapje terug leggen zorgde weer voor de misselijkheid, en toen de realisatie dat dit ook nog moest bij het andere oog. Ik probeerde me weer te herinneren dat ik het gewoon over me heen moest laten komen. Mijn linkeroog voelde naarder dan mijn rechteroog. Maar toen was het voorbij!! Weer een schouderklopje en vol opluchting de kamer uit. Je komt dan in een rustruimte te liggen waar je de eerste druppels krijgt en even bij kan komen. Ik vertelde de verpleegster dat ik het tegen vond vallen en kreeg op mijn kop dat ik het niet gezegd had. Tijdens het eerste kwartier voelde ik langzaam een brandend gevoel opkomen, maar het was niet pijnlijk. Ik bleef daarna nog even bij mijn vriend zitten met een kopje thee. Ik voelde me nog wel wat duizelig dus het leek me beter wat meer de tijd te nemen. Mijn ogen traanden heel erg en ik vroeg of dat normaal was. “Ja”, was het antwoord. Ik kreeg oogdruppels en een zonnebril mee en we konden huiswaarts!
Afloop
De rest van de dag moest ik voornamelijk mijn ogen dicht houden en ieder half uur druppelen. Mijn arme vriend had er een dagtaak aan. Binnen 2 uur na de operatie was het brandende gevoel al weg! Het was dat mijn vriend zo streng voor me was en zei dat ik de zonnebril op moest en mijn ogen dicht moest houden, anders had ik al lekker om me heen zitten te kijken. De gordijnen zaten thuis wel dicht, dat was nodig. In de avond kon ik al beter zien dan mijn vriend met lenzen dus het leek helemaal goed. De dag erna was ik op controle en mijn zicht bleek al 95%, waar 80% wordt verwacht. We zijn nu bijna een week verder en ik heb geen last van mijn ogen. Geen droogheid, geen pijn, helemaal niks. Dit maakt het ook zo gevaarlijk, want ik mag dus niet in mijn ogen wrijven. Slapen moet ik 2 weken met plastic oogkapjes op, om het wrijven onmogelijk te maken. Ondanks dat ik de behandeling vrij naar vond zou ik het mensen toch aanraden. Zeker mensen die nog jong zijn kunnen het laseren zeker als investering zien. Ik heb uitgerekend dat ik het er binnen 7-8 jaar uit heb. Meer updates volgen naar mate er meer tijd verstrijkt.
Het enige wat er nog een beetje raar uit ziet is mijn linkeroog. Die had ‘t wat zwaar te verduren en is daardoor nog wat rood. Dit trekt binnen twee weken weg zei de oogarts.
