Muziek bij films speelt, misschien soms onbewust, een ontzettend grote rol bij de beleving. Het is denk ik niet gek om te stellen dat zonder muziek veel films helemaal niet meer leuk zouden zijn. Zo ging ik laatst naar Inception, de nieuwste blockbuster met Leonardo DiCaprio. Ik vond de film heel tof en merkte al vrijwel meteen dat dit voor een groot deel door de muziek kwam, die is gecomponeerd door Hans Zimmer.
Al vrijwel direct in het begin heb je dit thema:
Het tweede thema, waarin thema 1 ook terugkomt:
Ik vind het pompeuze effect zo goed, want je wordt er meer door in de film gezogen. De spanning wordt ermee verhoogd. Die muziek lijkt zelfs noodzakelijk voor het plot van de film, om de belangrijke momenten te onderstrepen. Maar ook al is het plot van Inception nog zo ingewikkeld, uiteindelijk gaat het voor de bezoeker om de beleving. En die wordt bij een film als deze alleen gegarandeerd door spektakel. Zonder muziek is het spektakel niet compleet.
Maar zijn films zonder muziek dan in beginsel slecht of saai? Zeker niet. Ik ken genoeg films waarin muziek geen rol speelt. Neem een film als Before Sunrise. Daarin wordt alleen maar gepraat en toch vond ik die film geweldig. Of No Country for Old Men. Geen muziek, maar oh zo veel spanning.
Als ik denk aan films en muziek, zie ik flarden van films in m’n gedachten voorbij trekken. Fear and Loathing in Las Vegas bijvoorbeeld. Die scène dat een van de hoofdrolspelers in bad zit, met een radio waar White Rabbit op speelt. Perfect, bij zo’n film over drugs. Ook The Fountain komt voorbij, de rust, de triestheid en die cello op de achtergrond. En dat ene hilarische moment van jaren geleden, waarop ik met vrienden na het nuttigen van een hashbrownie Lord of the Rings deel 1 ging kijken. Het was een van de weinige keren in m’n leven dat ik onder invloed van hash was en het was heel grappig. Dat deel waarin Boromir wordt doodgeschoten (met nummer Amon Hen op de achtergrond), was ineens alsof ik zelf die pijn van Boromir voelde. M’n vrienden lachten zich rot en begrepen er niets van en ik bleef maar uitroepen ‘oh, ik voel z’n pijn, ik voel z’n pijn’, terwijl ik tegelijkertijd ook een halve lachkick had. Meesterlijke herinnering.
Mijn favoriete soundtracks (in combinatie met films): The Fountain, Lord of the Rings, Dances With Wolves, Lord of the Rings.
Leuke soundtrack, mindere film: The Gladiator, Jurassic Park, Harry Potter, The Pirates of the Caribean
Mijn liefde voor soundtracks begon zo’n beetje bij Lord of the Rings. Die film heeft echt een geniale soundtrack, als je het mij vraagt. Het absolute hoogtepunt: Amon Hen
Game-muziek
Een hele aparte categorie is game-muziek. Red Alert, Age of Empires, ik heb de muziek van die games grijs gedraaid. En toen had je ineens World of Warcraft. Ik ben letterlijk een keer teruggekeerd naar dat spel omdat ik ineens een liedje hoorde op m’n iTunes. Het gevoel dat het opriep was ongelofelijk sterk. Ik wilde weer door de wereld rondlopen met m’n character. (Geniaal interview met Russel Brower, de componist, hier). Zo sterk kan muziek dus zijn in games! De Japenner Nobuo Uematsu kan er ook wat van. Zijn muziek voor Final Fantasy is geniaal. Ik heb zelf een nummer van Final Fantasy X op YouTube staan (To Zanarkand) en het is m’n best bekeken filmpje. Nerds all over the world love it!
Blizzard heeft het ‘m ook weer geflikt met Starcraft II. Heerlijk openingsnummer:
Beste soundtrackcomponisten op een rijtje:
Hans Zimmer
Klaus Badelt
John Williams
Clint Mansell
Howard Shore
Russel Brower
Tan Dun
John Barry